چرا اندازه خودکشی در منطقه ها کوهستانی بیشتر است؟ - وبلاگ آرشیو بهترین ها

به گزارش وبلاگ آرشیو بهترین ها، زندگی در ارتفاعات در کنار مزایای فیزیکی، احتمالا هزینه هایی روانی دارد که یکی از آن ها افزایش ریسک خودکشی است.

وبلاگ آرشیو بهترین ها | در طول دو دهه گذشته، محققان دریافتند خطر خودکشی در افرادی که در ارتفاعات زندگی می نمایند بیشتر است. برای هر افزایش 100 متری، نرخ خودکشی به مقدار 0.4 به ازای هر 100 هزار نفر افزایش می یابد. یک شرح شاید این باشد که سطوح پایین تر اکسیژنِ هوا در فعالیت مغزی تداخل ایجاد می نماید.

به گزارش وبلاگ آرشیو بهترین ها ؛ شاید درباره مزایای زندگی کردن در ارتفاعات بلندتر شنیده باشید. شواهد موجود نشان می دهد مرگ و میر کسانی که ساکن ارتفاعات هستند کمتر ناشی از بیماری قلبی عروقی، سکته و انواع خاص سرطان است، چون بدن آن ها به زندگی با اکسیژن کمتر سازگار شده است. اما زندگی در چنین ارتفاعاتی شبیه شمشیر دولبه است. زندگی در ارتفاعات بالاتر هم مزایای فیزیکی دارد و هم هزینه های روانی به ویژه خطر افزایش یافته خودکشی و این دو یافته هر دو شواهد قوی دارند. محققان در یک آنالیز نظام مند که ماه مه منتشر شد تمام مطالعات منتشرشده در این زمینه را با دقت آنالیز کردند. از میان 19 مطالعه اجرا شده، در 17 مورد میان ارتفاع و خودکشی رابطه وجود داشت.

در یکی از این مطالعات، هوهون ها استادیار جغرافیای دانشگاه اوبِرن مونتگومِری و همکارانش نرخ خودکشی ایالات متحده در سطح شهرستان را با میانگین ارتفاع هر شهرستان مقایسه کردند. از آنجا که خودکشی به شدت متاثر از متغیر های متعدد است، محققان عوامل اجتماعی-اقتصادی و جمعیت شناختی از قبیل نرخ بیکاری، سوءمصرف مواد، قومیت و نسبت جمعیت به پزشکان مراقبت های اولیه را هم کنترل کردند. هو در این باره می نویسد: ما دریافتیم برای هر افزایش 100 متری ارتفاع، نرخ خودکشی به مقدار 0.4 به ازاری هر 100 هزار نفر افزایش می یابد.

در مطالعه دیگری که این ماه منتشر شد، ارتباط میان ارتفاع و نرخ خودکشی در کهنه سربازان آمریکایی آنالیز شد. محققان تراکم جمعیت را در کنار عوامل دیگر مخدوش نماینده، به صورتی منتقدانه آنالیز کردند. نواحی مرتفع معمولاً جمعیت کمتری دارند، بنابراین شاید تنهایی عامل افزایش نرخ بالاتر خودکشی باشد نه ارتفاع. با این حال، محققان حتی با در نظر گرفتن تراکم جمعیت، میان ارتفاع و خودکشی رابطه ای قوی یافتند.

ما 50 شهرستان با بالاترین نرخ خودکشی و 50 شهرستان با پایین ترین نرخ خودکشی را برای جمعیت کهنه سربازان آمریکایی تحلیل کردیم و دریافتیم یک اختلاف سه برابری در ارتفاع میانه میان این دو گروه شهرستان وجود دارد.

با توجه به اینکه رابطه میان ارتفاع و خودکشی به طور کامل آنالیز شده است، اقدام بعدی محققان شرح این آنالیز است. آن ها روی یک فرضیه عمده تمرکز نموده اند: کمبود اکسیژن در بافت های بدن (Hypoxia). غلظت اکسیژن در ارتفاعات بالا کمتر می گردد به این معنا که شاید خون نتواند به قدر کافی این عنصر ضروری حیات را به بافت های بدن به ویژه مغز برساند. در حالی که اندام هایی مانند قلب و ریه ها به نظر با این کمبود به مرور زمان سازگار می شوند، شاید مغز تابع این سازگاری نباشد.

آزمایشات حیوانی ثابت نموده است که بیماری هیپوکسی (کم اکسیژنی) مزمن فراوری سروتونین در مغز را کاهش می دهد. مدت ها تصور می شد سطوح کاهش یافته سروتونین با افسردگی ارتباط دارد، اما امروزه این یافته با تردید جدی روبرو است. با اینحال هنوز منطقی به نظر می رسد که فرض کنیم سطوح کاهش یافته اکسیژن در فعالیت مغزی تداخل ایجاد می نماید.

صرف نظر از رابطه میان ارتفاع و خودکشی، به طور کلی زندگی در ارتفاعات بالا مرگ و میر را کاهش می دهد. کاهش بیماری قلبی عروقی و سرطان در ارتفاعات بیشتر از نرخ افزایش یافته خودکشی است و این برای کسانی که در فکر رفتن به کوهستان هستند خبر خوبی است.

منبع: Bigthink

مترجم: زهرا ذوالقدر